In mijn vorige blog schreef ik over het volgen van het ritme van de natuur. Terugtrekken en energie naar binnen richten in de winter en naar buiten keren in het voorjaar en de zomer. Eerder deze maand was ik op vakantie op Tenerife, terugtrekken en reflecteren maar wel in de warmte van de zon en aan het strand.
Tenerife is een vulkanisch eiland, met vele kraters en gebergten die zijn ontstaan door eerdere uitbarstingen van de vulkaan El Teide. We hebben verschillende wandelingen gemaakt door het ruige en ook elegante natuur van het eiland en vele gezichten gezien van een vulkanisch landschap. Opletten waar ik mijn voeten zet, over elke stap nadenken en af en toe stilstaan om om mij heen te kijken naar adembenemende uitzichten en zuurstof tot me te nemen in de ijle lucht. Al lopend en klimmend verwonderde ik me over het fenomeen lava. Diep in de vulkaan bruist het van leven, vuur, beweging, hitte. Soms tot uitbarsting komend en daarmee het vuur en de passie tot soms ver in de omgeving uitvloeiend. De buitenkant van de lava verhard door het weer en de wind, doordat het tot stilstand komt en stolt, terwijl onderhuids de lava op sommige plekken blijft stromen. Je ziet er niets van maar er gebeurt heel veel, en op sommige plekken is het volledig gestold en gebeurt er onder die harde oppervlakte niets meer.
De eerste vragen komen op: Wat maakt dat de oppervlakte ergens stolt, en ergens anders weer niet? Hoe wordt bepaald dat de onderstroom blijft doorgaan, of niet? Waar je ook kijkt: het laat vormen achter, grote, ruige vormen, soms als littekens van keiharde brokken lava.
Wanneer de rust is wedergekeerd en de jaren verstrijken zie je op bepaalde plekken weer leven ontstaan boven de grond: planten, bomen, struiken, het trekt ook weer dieren en mensen aan. Soms zie je een hele tijd niets, geen leven, geen groen, en soms is er een heel bos, dan maar weer 1 boom, lage struiken. Het landschap is gevarieerd en onnavolgbaar. Nog meer vragen: Hoe wordt dit bepaald? Waarom groeit er na een vierkante kilometer niets, ineens weer een boom, terwijl gestold lava enorm vruchtbaar is? Hoe is die boom daar terechtgekomen? Was het een keuze? Toeval? Geplant? En wat is de invloed van de stromende lava geweest, wanneer en waarom is deze gestopt en vervolgens gestold? Al filosoferend en vragend kwamen mijn gedachten op relaties, elke vorm daarvan: met je partner, je kinderen, je ex, je baas, je vrienden en familie, of welke dan ook.
Wat gebeurt er wanneer we ruzie, onenigheid, een meningsverschil hebben? Hoe kunnen we er gevolg aan geven om de relatie voort te zetten? Waarom kiezen we de ene keer om te verharden, terwijl onderhuids de stromen nog doorgaan, of de andere keer om het uit te praten, en weer een andere keer om te vergeven en vergeten? En wat is bij al deze keuzes het gevolg voor het landschap van de relatie? Wat is een goede voedingsbodem? Wanneer kun je je relatie voorzetten, ontwikkelen? Wanneer is het tijd om te stoppen en uit elkaar te gaan?
Al klimmend dacht ik aan een aantal situaties van coachklanten in mijn praktijk en ook aan mijn eigen relatie met de vader van mijn kinderen. Het ideaalbeeld is toch dat je als ouders zorgt voor een voedzame bodem voor je kinderen, waar zij, maar ook jij als vader en jij als moeder, kunnen groeien en bloeien en met vertrouwen naar de toekomst kunnen kijken. Maar waarom zie ik dan met name de harde buitenkant met gloeiende lavastromen eronder in mijn praktijk? Soms is er zo’n enorme verharding opgetreden dat de stroom van kokend magma eronder niet meer gevoeld wordt, niet gezien. Met alle gevolgen van dien, want de stromende lava beïnvloed de oppervlakte, de buitenkant, de omgeving, die bepaalt de richting, de mogelijkheid tot of de onmogelijkheid tot bloei en groei aan de oppervlakte.
Hoe kun je in de hevigheid en hitte door de harde buitenlaag heen kijken en voelen? En wat doe je dan met wat je ziet en voelt? Tijdens een recente opleidingsdag hoorde ik een andere coach tegen iemand zeggen; “ik ben soms ontzettend naar jou op zoek.” Dit kwam tijdens mijn mijmering terug in mijn gedachten. Vooral de manier waarop zij dit tegen mijn medeleerling zei: Met zachtheid, vanuit nieuwsgierigheid en liefde. En die voelde ik tijdens het lopen door het ruig harde landschap ook.
Nieuwsgierigheid, zachtheid, respect en liefde.
De mijmering duurt voort, ook nu ik dit schrijf. Voor jou als lezer stel ik je graag de vraag hoe jij wilt dat het landschap van de relaties met de mensen om je heen er nu uitziet.
Waar bloeien er planten? Waar bloeit niets en stroomt de lava onder de oppervlakte nog volop? Waar is er alleen maar gesteente en is er niets dan hardheid? Kun je ook zachtheid voelen? En waar zou je iets willen veranderen? Hoe kun je de vruchtbaarheid van je ervaringen gebruiken?
Deel gerust je vragen en verhalen met mij, de andere lezers of met mensen die je liefhebt.
Met liefdevolle groet,
Brechje
brechje@brechjevangeenen.nl
